खबरदारी जरुरी
जेठ १८ गते बिहान रत्नराज्यलक्ष्मी क्याम्पसमा ०४६ को जनआन्दोलनको 'अझै उठौँ' तस्बिरअङ्कित टिसर्ट लगाएको, बोकेदाह्री पालेको हँसिलो ठिटो प्रमाणपत्र तह दोस्रो वर्षको २० नम्बरको प्रयोगात्मक परीक्षा दिन लाइनमा उभिएको थियो । २०-२५ जनाको हूलमुलमा छिरेको उसमा केही आत्तुरी र छटपटी थियो ।
वैशाख ९ गते दिउँसो तीन बजे त्रिपुरेश्वर  मा अत्यन्त भिन्न अवस्थामा थिए, बाजुराको ब्रम्हतोला गाविस-७ का नरेन्द्र रौले, १८ । त्यसो त त्यही दिनको घटनाले गर्दा नै हो उनको जीवनले अर्कै मोड लिएको । राजाको वैशाख ८ गतेको घोषणाको विरोधमा निस् िकएको जुलुसमा तीनकुनेबाट सहभागी भएका नरेन्द्र त्रिपुरेश्वरमा सशस्त्र प्रहरीको गोलीको निसाना बने । "गोली नै त हान्लाजस्तो लागेको थिएन," मोडल अस् पतालमा १० दिनसम्मको उपचारपछि पूर्ववत् जीवनमा फर्केका उनी भन्छन् । आन्दोलनकार ीबीच भागदौड हुँदा उनी त्रिपुरेश्वरको आँखा अस्पतालतिर हान्निए । "मान्छेमाथि मान्छे लडेर बाटो नै बन्द थियो," डेढ महिनाअघिको घटना सम्झन्छन् उनी । उनको देब्रे हातमा गोली लागेको थियो । रेडक्रसका एक स्वास्थ्यकर्मीले ब्यान्डेज लगाइदिए । उनलाई तत्काल मोडल अस्पतालतर्फ दौडाइयो ।
अस्पतालको बेडबाटै कान्तिपुर दैनिकमा एक लेख प्रकाशित गरेर उनले नेताहरूलाई खबरदारी गरे । लेखन, साहित्य त पत्रकारि ताका यी विद्यार्थीको कपको चिया नै भयो । "बेलायततिर बरालिँदा पढेर काठमाडौँमा बरालिन्छु," रौले भन्छन् । अरू साहित्यानुरागीहरू कुनामा बसेर किताब मात्र पढ्छन् । तर, नरेन्द्र किताब पढिसकेपछि त्यसको लेखकलाई नभेटी छाड्दैनन् । नारायण वाग्लेको पल्पसा क्याफे, डीपी भण्डार ीको नीरो बाँसुरी बजाइरहेछ र सरुभक्तको एक अभिनवको आत्मकथा उनले अस्पतालबाट 'डिस् चार्ज' भएपछि छिचोलेका कृति हुन् ।
तर, उपचारपछिको जीवन त्यति सहज छैन । गाउँको पशुपति माविमा पढाउने उनका शिक्ष्ाकबाबु दत्वबहादुर रौलेेले तलबबाट काटेर हरेक महिना पठाउने गरेको पाँच हजार रुपियाँले महिनाको एक हजार चार सय रुपियाँ भाडा तिर्नुछ, भाइलाई पढाउनु छ । भर्खर यौवनको खुट्किलो चढ्दै गरेका नरेन्द्रका सामु सिङ्गो जीवन पनि त छ ।